Een ontroerend verhaal door één van onze gezinsmanagers

Als gezinsmanager bij Jeugdbescherming Regio Amsterdam kom je dagelijks met allerlei situaties en bijzondere omstandigheden in aanraking, waarbij het belang van het kind voorop staat. Complexe zaken die stuk voor stuk intensieve aandacht vragen.  Eén van onze gezinsmanagers heeft een speciale ervaring opgetekend. Een ontroerend verhaal dat we graag willen delen.

Sisterhood

“Eind juli 2016 kwam het kindje ter wereld. Een klein meisje, 2100 gram, met een moeder die het niet aankon voor haar te zorgen. Het baby’tje werd achtergelaten in het ziekenhuis met de hoop op een goed leven. Haar moeder is sindsdien niet meer gezien of gesproken.

Als gezinsmanager van Jeugdbescherming kwam ik het lieve kindje bekijken in het ziekenhuis, zo klein, aan het vechten voor het leven, want makkelijk had zij het niet met de vele complicaties. Ik besloot de beste pleegmoeders voor haar te vinden en fluisterde in haar oortje dat het snel goed zou komen.

Ondanks de drukte bij Spirit Pleegzorg werd alles op touw gezet op zoek te gaan naar twee buidelmoeders voor de tijd die het meisje nog in het ziekenhuis moest liggen. De buidelmoeders werden gevonden en twee dagen later ontmoette ik één van de pleegmoeders. Een vrouw zo sterk die het meteen aandurfde om met het kindje te knuffelen, zelfs met infectiegevaren voor de pleegmoeder. Ik voelde een warmte door het lichaam van het baby’tje gaan door de liefde die ze nu van een andere moeder krijgt.

Maar ik vond het ook spannend. Als drager van de tijdelijke voogd werden er gecompliceerde medische vraagstukken besproken. Deze vraagstukken waren zo complex dat het duidelijk begon te worden dat er meer met het kindje aan de hand was… Maar de hoop overwon, ik had immers op de eerste dag een beter leven aan het meisje beloofd! Dit betere leven was een droom, zes dagen na haar geboorte werd ons verteld dat het kindje een zeldzame ziekte heeft. Een syndroom dat niet verenigbaar is met het leven. Dat kleine meisje, dat ons hart al had veroverd, zal het niet halen…

Wat er daarna gebeurde, is met geen pen te beschrijven. De twee pleegmoeders gingen als leeuwinnen voor het kleine meisje vechten om haar, voor zover het kon, het mooiste leventje te geven. Er werden kleertjes gekocht, knuffels en een app aangemaakt waar wij het bijzondere korte leven van het kindje vierden. Ze mocht naar de kinderafdeling waar zij een eigen kamertje kreeg. Pleegmoeders waren elke vrije minuut bij haar om te knuffelen, voor te lezen of te ondersteunen bij de vele onderzoeken. Het kindje werd gedoopt en pleegzorg, Jeugdbescherming en pleegmoeders vormden een sisterhood, waar alle moeilijke beslissingen met zijn allen werden gemaakt.

Op een ochtend in week 32 is bij het kleine meisje de beademing stopgezet. Er volgde een zware dag waar pleegmoeders geen seconde van haar bedje weken. Haar ziekenhuiskamertje veranderde in een festijn van morfine, tranen en wijn. Iemand van de gemeente kwam de begrafenis regelen, een lief mandje en een urn. Verdrietige momenten wisselden zich af met intens lachen. Een prachtige combinatie. Vroeg in de avond blies het kindje haar laatste adem uit. We waren er, misschien toevallig, misschien zoals het hoort, allemaal bij. Ze stierf in de armen van haar pleegmoeder, wat een dappere vrouw!

Ik ben dankbaar en voel mij vereerd dat ik dit meisje, in haar korte leventje, heb mogen leren kennen. Daarnaast ben ik ontroerd door een prachtige samenwerking tussen hulpverleners die als een sisterhood over dit meisje zijn gaan waken, maar ook door de lieve mensen in het ziekenhuis. Dit bijzondere meisje heeft aan mij als gezinsmanager een hele mooie, ontroerende ervaring gegeven!”