Op de barricade voor kinderen in de jeugdzorg: een week na de manifestatie

Het is nu een week geleden dat we met een enorme delegatie jeugdzorgwerkers en de FNV op de Lange Voorhout in Den Haag stonden om actie te voeren. Bas, lid van de ondernemingsraad van Jeugdbescherming Regio Amsterdam blikt terug. Hoe heeft hij de dag ervaren? Wat kunnen we in de toekomst verwachten? En wat gaan kinderen wat hem betreft merken van de gezamenlijke acties? Kunnen we hopen op meer kwaliTIJD voor het kind?

We zijn een week verder sinds de manifestatie? Hoe kijk je erop terug?

Ja, met een heel goed gevoel.

Nou, vertel.

We waren met 3500 man, wat een hele grote opkomst is. Maaike van der Aar van de FNV gaf al aan: “normaal voelen we ons zó betrokken bij onze gezinnen dat we ze liever niet een hele dag zo in de steek laten.” Zo’n dertigduizend mensen werken in de jeugdzorg in Nederland. Dat er dan nog 3500 man staat, zegt dus wel hoe serieus het is.

En schets eens: hoe zag de dag eruit?

Het was goed aangekleed allemaal. Er stond een groot podium, er waren politici van de SP, GroenLinks. D66, PvdA en CDA. En vooral die meneer van het CDA hebben we stevig aan de tand gevoeld. Zijn collega is immers minister Hugo de Jonge, die schitterde door afwezigheid.

Hij was wel gevraagd te komen?

Ja, in de ochtend is vanuit de FNV nog een gesprek geweest om te benadrukken hoe belangrijk het is dat we daar stonden. Maar hij wilde niet bewegen of ingaan op onze eisen. En ook wilde hij in de middag niet komen.

Wat wilden jullie hem eigenlijk vertellen daar?

Eigenlijk dat het systeem waarin we nu zitten moet stoppen. Bijvoorbeeld aanbestedingswaanzin. Het gaat meer over geld dan dat het over de kinderen gaat of voldoende juiste plekken voor passende hulp. Meer dan dat het gaat over collega’s die omvallen of die niet meer willen werken vanwege de dingen die ik net noem. Het is serious business. We moeten aan de slag met elkaar om de jeugdzorg weer gezond te maken. Gezond voor onze doelgroep, en gezond om in te werken.

En als je dan de rekening opmaakt na zo’n dag. Is er hoop?

De hoop is dat we er vorige week met 3500 van de 30000 man onze tanden in hebben gezet.

Welk effect heeft dat gehad denk je?

In ieder geval dat Jesse Klaver van GroenLinks het belangrijk vond om te komen. Die heeft zich achter ons geschaard. Ook de SP liet zulke geluiden horen. Dat betekent dat serieus wordt genomen wat we aanstippen. Nu moeten we alleen nog diegene aanspreken die over de knikkers gaat.
En verder hebben we een doel met elkaar waar we niet meer van afwijken. Passende hulp, de juiste plekken en geen wachtlijsten meer voor onze doelgroep. En voor ons ook: minder bureaucratie en veel meer werkplezier en ruimte om te doen wat we echt willen doen; werken aan veiligheid voor kinderen.

Hebben jullie ook een aantal hele concrete afspraken gemaakt met de 3500 collega’s voor de nabije toekomst? En wat wil je de 27000 andere collega’s meegeven?

De FNV is bereid om ver te gaan met acties. We gaan een petitie aanbieden aan de minister vóór Prinsjesdag op 18 september. We hebben pamfletten met voornamen van kinderen opgehaald die nu dringend hulp nodig hebben. We hebben zijn e-mail adres achterhaald uit een aflevering van het Jeugdjournaal. Daar heeft hij gezegd dat we altijd mogen mailen. Dat hebben we massaal gedaan met mails over al die kinderen die nu hulp nodig. Nu heeft hij tot 18 september de tijd om daar over na te denken of hij niet toch met ons in gesprek wil gaan.

Dus jullie gaan ervan uit dat jullie nog wat van hem gaan horen?

Jazeker. En anders hoort hij op de 19e september weer wat van ons.

Wil je nog iets meegeven of vragen aan de collega’s die er niet konden zijn?

Ja, dat ze zich natuurlijk massaal achter ons scharen. Dat spreekt voor zich. En natuurlijk ook dat we met 3500 plus man komen als we de volgende keer weer wat gaan doen. Dat zou fantastisch zijn.
Bedenk maar: vanuit Jeugdbescherming zijn we met 125 mensen gegaan. Dat is een derde van onze collega’s. Maar als het serieus moet, dan gaan we volgende keer met 250 man.

Deze manifestatie was op 3 september 2018. Als we nu exact een jaar vooruit kijken. Wat hebben we dan met elkaar gerealiseerd voor kinderen en onze collega’s?

Als we een stap kunnen maken met het reduceren van wachtlijsten, bij onszelf, bij aanbieders van jeugdhulp, bij de Raad voor de Kinderbescherming, dan zal dat al een hele grote stap zijn. Alleen dat zou al zoveel bijdragen aan ons werkplezier.

En jij zegt daarbij: “minister, dit is groter dan de gemeenten en partners waar we al zo hard mee proberen om dit te realiseren?”

Jazeker. Je hoort wel eens: “it takes a village to raise a child.” Ik voeg daar graag aan toe: “but the country stays responsible.”

Daar gaan we de minister aan houden.

Zeker.

En een laatste vraag: we zijn zo naarstig op zoek naar mensen die dit werk kunnen en willen doen. Wat hebben we de mensen die dit overwegen nog voor positiefs te vertellen?

Nou ja, ik vind dat hieruit heel veel passie spreekt. Passie voor ons vak en voor de gezinnen die we begeleiden. We staan voor wat we belangrijk vinden: zorgen dat kinderen veilig zijn. Je kunt zoveel betekenen voor een ander mens. Dus ik denk ook: dit is wie we zijn, dit is wat we doen en we laten ons niet piepelen.

Dus: als je daar ook van bent, dan weet je waar je moet zijn!