Vanaf 10 november: Iedereen jeugdbeschermer?

Jaarlijks zijn 119.000 kinderen slachtoffer van kindermishandeling. Dat is een grote groep kinderen in Nederland die niet in veiligheid opgroeit. Een deel van deze kinderen loopt kans om later zelf als ouders hun kinderen te mishandelen. Want mishandeling wordt nog te vaak van generatie op generatie overgegeven. Als we dit als samenleving afkeuren, en vinden dat kinderen blijvend in veiligheid op moeten groeien, dan moeten we daar ook met zijn allen blijvend verantwoordelijkheid voor nemen. Daarom starten we op 10 november de discussie ‘Iedereen jeugdbeschermer?’

Samen verantwoordelijk
In Nederland lijkt men enerzijds een bovenmatig vertrouwen te hebben in de jeugdzorg en er anderzijds altijd van uit te gaan dat zij de fouten maakt. Een recent voorbeeld is het stuk in het Parool naar aanleiding van het rapport van het Samenwerkend Toezicht Jeugd. De werkelijkheid ligt anders. Veilig opgroeiende kinderen, daar spelen we allemaal een rol in. Een voorbeeld:

De signalen die professionals en burgers oppikken en melden zijn cruciaal om mishandelde kinderen in beeld te krijgen. Het aantal meldingen van mishandeling is de afgelopen maanden sterk teruggelopen. Klopt dat wel als de cijfers laten zien dat we in het recente verleden nog voor zoveel kinderen niet of te laat aan de bel trokken?

Willen we niet alleen roepen, maar er ook echt voor zorgen dat we mishandeling van kinderen voorkomen, dan moeten we elkaar kunnen confronteren als het misgaat. Dat betekent bijvoorbeeld: erkennen dat ouders het grootste geluk, maar soms ook de grootste bedreiging vormen voor hun kinderen, en ingrijpen als dat nodig is.

Iedereen jeugdbeschermer? Zijn we dat? Willen we dat zijn? Waar blijkt dat uit?
Weten we als leraar wat te doen wanneer we zien dat een van de kinderen in de klas nooit brood meeheeft naar school? Grijpen we in als familie of buren wanneer we zien dat het in een gezin niet goed lijkt te gaan? Denken we als beleidsmakers en ambtenaren echt aan de hulp die verslaafde moeders en hun ongeboren kind nodig hebben wanneer we beleid ontwerpen? Kunnen we tot afspraken tussen gezinsmanagers en gemeente komen als een gezin telkens problematische schulden maakt, en daardoor morgen op straat wordt gezet? Komen we als wetenschappers in actie als politici onze onderzoeken negeren waaruit blijkt dat ‘eigen kracht’ niet werkt voor niet zo krachtige gezinnen? Doen we als scheidende ouders alles om schuldgevoelens bij onze kinderen te voorkomen?

Blijvende veiligheid vraagt van al deze mensen dat ze de ambitie hebben om echt voor kinderen te kiezen, elkaar te confronteren als ze het mis vinden gaan, en samen te werken om het steeds beter te doen. Op 10 november doen we de aftrap voor een brede maatschappelijke discussie: iedereen jeugdbeschermer?

Wil je meer weten of meedoen? Neem contact op met Thomas.van.andel@jbra.nl