Wat er ook gebeurt, ik blijf

In 2018 raakt Leonie als gezinsmanager betrokken bij Wendy, een alleenstaande moeder van drie kinderen van 6, 9 en 13 jaar oud. Wendy worstelt dan met verschillende problemen. Hierdoor kan ze niet voor haar kinderen zorgen. De twee jongste kinderen worden opgevangen in een pleeggezin, de oudste zoon trekt bij een familielid in. Leonie: “Het gezin had voor mijn komst al veel meegemaakt en er was weinig vertrouwen in de hulpverlening en jeugdbescherming. Ik besloot daarom: wat er ook gebeurt, ik blijf bij dit gezin. Ik wilde dat zij zouden voelen dat ze op mij konden rekenen. Dus was ik vanaf dag één open en eerlijk, ook over mijn zorgen, kwam ik afspraken altijd na en beloofde ik niets dat ik niet kon waarmaken.”

Soms wordt het teveel

De begeleiding verliep niet zonder horten en stoten. Wendy ervaart veel stress in haar leven. Ze was de afgelopen periode bang om naar buiten te gaan, omdat ze werd lastiggevallen. Ook vindt ze dat haar kinderen niet altijd goed worden opgevangen in het pleeggezin. Als het Wendy te veel wordt, verliest ze de grip op zichzelf. Het duurde lang om de juiste hulpverlening hiervoor te vinden. Veel hulpverleners schrokken van haar buien en dan werd de omgang met de kinderen weer stopgezet. De onzekerheid over wanneer ze elkaar weer mochten zien, was zowel voor Wendy als de kinderen erg moeilijk.

Vertrouwen winnen en geven

Uiteindelijk vond Leonie een hulpverlener uit de volwassenhulp die Wendy wel de juiste steun biedt. Leonie: “Ze accepteert zijn begeleiding en zoekt hem nu zelf op wanneer ze niet lekker in haar vel zit. Mijn volgende doel was voorkomen dat het contact met de jongste kinderen steeds opnieuw stil kwam liggen wanneer het even minder ging met Wendy. Het lukte om met pleegzorg afspraken over een minimale omgang vast te leggen. Dit gaf Wendy en de kinderen de zekerheid dat ze elkaar hoe dan ook mochten blijven zien. Door steeds met elkaar te focussen op wat wél kon, kwam bij Wendy het vertrouwen in onze hulp terug. We leerden om niet te ver vooruit te plannen, maar de situatie van dag tot dag te bekijken. Nog een positieve stimulans, was de oudste zoon die inmiddels 17 is. De ingezette hulpverlening werkte met hem samen om begeleid te gaan wonen. Hier woont hij nu op zichzelf, met alle vrijheid om zijn moeder te bezoeken wanneer hij dat wil. Wendy is enorm trots dat het zelfstandig wonen haar zoon zo goed af gaat.”

Het omslagpunt

Alle inspanningen leidden een jaar geleden tot een belangrijk omslagpunt. Dat merkte Leonie toen een van de kinderen jarig was. Normaal gesproken pakte Wendy dan flink uit met eten en cadeautjes. Dit keer belde ze vlak voor de afspraak af omdat het niet goed met haar ging. Leonie: “Eerder gaf ze het niet aan als de spanning opliep. Nu begreep ze dat een verjaardag vieren op dat moment te veel was voor haar. Wendy werd opgenomen en in overleg met haar hulpverlening ben ik de volgende dag met haar zoontje bij haar langs gegaan. Zo hadden zij toch hun moment samen. Voor haar én voor ons was dit een bevestiging van het vertrouwen in elkaar. Vanaf toen realiseerde Wendy zich dat eerlijk zijn over wat je wel of niet aankan, niet ten koste van de relatie met je kinderen gaat, maar deze alleen maar ten goede komt.”

Kerst met elkaar

Omdat Wendy haar eigen grenzen beter durfde aan te geven, groeide ook het vertrouwen vanuit pleegzorg. Leonie: “Wendy zag dat de kinderen het goed hebben bij hun pleeggezin. Dit verbeterde de relatie tussen haar en de pleegmoeder. Met hulp van een fijne pleegzorgmedewerker is het contact met de kinderen uitgebreid. Het gaat zelfs zo goed dat Wendy en haar kinderen dit jaar samen kerst en oud en nieuw vieren in haar nieuwe huis, waar ze onlangs de sleutels van kreeg. Met haar vertrouwde hulpverlener stand by op de achtergrond. Dat Wendy en haar kinderen dit jaar op deze manier samen kunnen zijn, laat voor mij zien wat je samen kan bereiken als je uitgaat van het positieve. Wendy staat deze feestdagen met haar kinderen, in haar nieuwe huis, aan de start van een nieuw jaar. En een toekomst gevuld met vertrouwen.”